La Pouncho d'Agast: de uitdaging

Tegenover elkaar, 2 reuzen van Zuid-Aveyron, de Pouncho d’Agast en het Viaduct van Millau.

Pouncho8Pouncho8
©Pouncho8

Vanochtend, 14 juli, nationale feestdag, ligt hij voor anker in Millau: de Pouncho-uitdaging!

Vanochtend, 14 juli, Bastille Day, is het zover in Millau: de Pouncho-uitdaging!

Vrij tegenover elkaar, 2 reuzen van de zuidelijke Aveyron, niet te missen plekken voor buitenactiviteiten, de Pouncho d’Agast en het Viaduct van Millau. In het midden ligt Millau, de onbetwiste buitensportplaats van Frankrijk.

Vanochtend, 14 juli, Bastille Day, is het allemaal verankerd in Millau: het is de Pouncho uitdaging!

Road running, trail & fly (paragliding), rolskiën, racefietsen, trail, een veelheid aan mogelijke combinaties. Het maakt niet uit hoe je klimt, het belangrijkste is dat je de top op 842 meter haalt!

"La Pouncho, de Mont-Blanc van de Millavois

We zijn niet in Chili of Mexico. We komen om historische redenen misschien iets dichter bij Argentinië, maar we zijn zeker in Millau, Aveyron, waar onze Pouncho d’Agast zijn hoogtepunt bereikt op 842 meter!

Voor deze 1e Défi de la Pouncho heb ik gekozen voor de X 3 combo: wegwedstrijd, racefiets en trail.

Opstaan om 8 uur ’s ochtends. Klein koffietentje in het centrum, tegenover de Pouncho. Terwijl ik haar bewonder, vraag ik of ze vandaag lief voor me wil zijn. Ik ga op weg om een mountainbike te halen (niet per se de juiste keuze) die ik van een collega mag lenen voor de wegrace.

Het is tijd om naar de rotonde bij de Pouncho te gaan, naar de startlijn voor het eerste evenement. Het leuke aan Millau is dat stad en platteland één en hetzelfde zijn! In slechts 5 minuten kun je van de caféterrassen naar de buitenlucht.

1e beklimming: wegwedstrijd

Als we aankomen zijn we getuige van de finish van een uitzonderlijke trail & fly combo, paraglider op hun rug, de deelnemers hebben 4 trailbeklimmingen door de beroemde Chrono Pouncho volbracht en komen elke keer weer naar beneden, zo snel mogelijk door de lucht!

Op de streep, rond de vijftig lopers, hoor ik vlak achter me een paar woorden in het Engels: “this climb is not so easy, you stay behind the first for the first for the first 6 kilometres and then you pass in front to win!”. Tja… er is een niveau, een buitenlander die de winnaar komt uithangen in Millau, dag van 14 juli, mouais…

De start wordt gelanceerd, ik kom snel in mijn race, in mijn eigen tempo. Voor deze eerste beklimming is de Pouncho vrij welwillend en beschermt me nog steeds tegen de zonnestralen. Op dit moment van de dag verlichten ze de Viaduc de Millau en weerkaatsen ze op de stad.

Geen idee van het weer, dit is mijn eerste klim over de weg, meestal denk ik meer in de trant van “maar waarom klimmen die jongens over de weg, wij hebben paden!”. Het goede nieuws is dat ik het eindelijk naar mijn zin heb.

Lacet na lacet stijg ik uit boven de Cité du Gant met een weids uitzicht over de stad, het resort en het begin van de vallei van de Tarn.

Een lekkere verfrissing bij de finish, op de top, vlakbij de opstijgplaatsen voor paragliding en deltavliegen en de mythische antenne, voordat ik weer naar beneden ga voor de tweede ronde (met de auto, dankzij de begeleiders!

Nog net genoeg tijd om af te koelen in het frisse water van de Dourbie, aan de voet van de Pouncho, en dan is het tijd voor de tijdrit op de racefiets….

2e beklimming: mountainbiken (wees niet bang!)

Overal langs de lijn wordt gesproken over tandwielen, derailleurs, carbon, velgen, cassettes, stuurpennen, frames en balhoofdbussen… Ik vraag me af of ik op de juiste plaats ben!”

Neemend van de woorden van deze specialisten realiseer ik me dat ik een essentieel detail ben vergeten: de helm! Gelukkig hebben sommige activiteitenaanbieders hun basis vlak naast de startlijn en krijg ik er als vanzelf een te leen. Een buitenkansje!

Tussen de flamboyante carbon racefietsen sluip ik met mijn kleine mountainbike richting de startlijn, terwijl ik op zoek ben naar een pomp om mijn bandenspanning bij te stellen.

Ik zie Maël Alric, een plaatselijke hardloper, tussen de deelnemers, die onlangs is uitgeroepen tot Frans kampioen 2022 in langeafstandsduatlon (fietsen + hardlopen).

Na een snelle inventarisatie van de aanwezige fietsen blijken er slechts 3 mountainbikes aan de start te staan.

Laten we beginnen, ik probeer meteen vanaf de start een grote versnelling te pakken, maar vanaf de eerste meters voel ik dat het een lange en ingewikkelde ervaring gaat worden. Ik heb het gevoel dat ik hard, heel hard op de pedalen druk en dat ik niet vooruit kom…

De puncheurs en klimmers halen me achter elkaar in met duizelingwekkende snelheden. Ze nemen zelfs foto’s van me langs de kant van de weg, misschien alleen maar om te bewijzen dat je het ook op een mountainbike kunt! Onderweg probeer ik de schaduwen van de eskaders vale gieren te volgen, geïntrigeerd door deze vreemde mensen die op hun bokken waggelen!

Boven aangekomen is het bevrijden, ik heb het warm, heel warm en ik realiseer me dat ik er langer over heb gedaan dan over het hardlopen van dezelfde afstand (7,6 km voor 480 D+)! Voor mij is dat onmogelijk en ik zeg nu al tegen mezelf dat ik volgend jaar revanche moet nemen…

Na een goede verfrissingsstop, een paar leuke uitwisselingen en glimlachen met de vrijwilligers van de organisatie die ons voortdurend aanmoedigden, en natuurlijk na de race tussen de lopers te hebben ‘overgedaan’, freewheel ik terug naar beneden, maar toch zo snel mogelijk, om opnieuw af te koelen in het heldere water van de Dourbie.

15.00 uur, 40°C in de schaduw, zeker niet ver van 50°C gevoeld in de zon op het asfalt, 0 km/u wind, het is Trail tijd!

Dit is mijn route, die van de Millavois, ’s ochtends trainen, ’s middags met collega’s, ’s avonds ontspannen of ’s nachts op avontuur, ik ken onze Chrono Pouncho uit mijn hoofd.

Maar vandaag is het heet, heel heet en de benen beginnen zwaar aan te voelen.

Hier gaan we, op het eerste stuk gaan we over asfalt. Theoretisch gezien winnen we hier tijd … mijn record?! Het zal niet voor vandaag zijn …

Ik beklim zo goed als ik kan de 2,5 km voor 480 meter positieve stijging, ik krijg nooit genoeg van dit pad met een snelle hoogtewinst en opnieuw een uitzonderlijk uitzicht op de Gorges de la Dourbie, de stad Millau, het Viaduct, het tegenoverliggende plateau van Larzac of het begin van de vallei van de Tarn.

Als we de antenne in zicht krijgen, horen we geschreeuw en bellen, toeschouwers en vrijwilligers die ons opwachten om ons aan te moedigen in de laatste meters van deze ½ kilometer vertical… Waterspuiten in de hand, ze oversteken ons om de klim te voltooien en het finishhek te bereiken. Meer dan alleen een beklimming, neemt ieder van ons het op tegen deze prachtige top die de Pouncho d’Agast is.

"Mijn eerste Combo X3 van Pouncho d'Agast".

Ik ben gefinisht, ik heb mijn eerste Combo X3 van de Pouncho d’Agast gedaan, ik ben een bronzen medaillewinnaar! Ja, alle finishers zijn bronzen medaillewinnaars… daarna zilver en goud, afhankelijk van hun tijden. Een sfeer die 14 juli waardig is, midden in de middag op de top van de Pouncho d’Agast: lachen, uitwisselen en delen!

Dank aan de organisatoren en vrijwilligers voor dit geweldige vrijetijd sportevenement dat openstaat voor iedereen, waar iedereen zich kan vermaken, ongeacht zijn niveau, en Millau, Hoofdstad van de Buitensport!

 

Maak een afspraak, het is gemakkelijk: in Millau, op 14 juli, is het de Pouncho challenge!

Ga door met het avontuur

Sluiten